My hole Story

Thinks don't go always te way I want! Sometimes you want something so baddly you do stuff you just want to forget. And never want to do again. Your only trouble is you just did it en people saw it and always want to remand you on it.

Ik ben in mijn leven zo bang om fouten te maken. Ik weet fouten maken is menselijk maar om er elke keer weer herinned aan worden is erg vervelend en al helemaal als je een perfectionist als mij bent. Het liefst sta ik op de achtergrond. Al die belangstelling is niks voor mij. Je kent ze vast wel die populaire groep waar iedereen zo graag bij wilde horen op school. In klas 1 hoorde ik erbij niet als mij zelf maar als een meisje die ik niet eens ken. De mensen vonden me niet eens aardig ze deden alleen maar aardig omdat ze bang voor mij waren! In de tweede merkte ik pas hoe nep die mensen waren waarvan ik dacht dat het vrienden waren. Het is waar wat mijn ouders altijd tegen mij zeiden/zeggen. Door fouten in je leven te maken leer je weer wat bij. Toen mijn "vrienden" mij als een blok lieten vallen leerde ik mijzelf weer een beetje kennen. Ik was niet zoals hun. Ik was niet die slet die het met iedereen zou kunnen doen die als een speeltje wilde behandeld te worden. Ik zeg niet dat iedereen zo was maar 3 jaar later merk ik dat het goed is zoals het gebeurd is. Ik ben enorm gekwest geweest maar nu sta ik sterker op mijn benen en leer ik elke dag weer wat nieuws over mijzelf. Na een jaar een masker op te hebben gehad was het voor mij gewoon weer tijd om hem af te doen. Het heeft me zeker 2 jaar geduurd om mijzelf weer te zijn. Ik beschrijf mijn verhaal nu heel luchtig omdat ik niet mijn hele hebben en houwen op het internet zet maar ik wil je wel laten merken dat ik 3 jaar lang erg in de knoei zat. En nu ook nog erg veel moeite met mijzelf heb. In die 3 jaar kende mijn ouders en zus mij niet eens. Ik heb me voorgedaan als een heel ander persoon dan wie ik in werkelijkheid ben. Ik wou zo graag dat iedereen mij mocht maar in werkelijkheid walgde iedereen van mij. En na verstooten te zijn sta je er alleen voor niemand die nog naar je om kijkt. Het voelde alsof je onzichtbaar bent en niemand ooit meer na je om wil kijken. Ik kroop compleet in mijn schulp en drurfde er niet meer uit te komen. Als mensen vroegen of het wel goed met mij was loog ik! Ik wou niet dat mensen wisten hoe ik mij voelde. Ik dacht dat als ze het wisten ik meteen naar een inrichting werd geplaatst. Wat volkomen onzin is natuurlijk. achter af denk ik dat ik eerder met iemand over mijn problemen had moeten gaan praten. Maar achter af kijk je een paard in de bek of hoe die gezegde ook gaat.